Postduif

Van sommige dieren, zoals muizen of ratten, wordt al snel gezegd dat het ongedierte is, maar ik vraag me zo langzamerhand af of die kwalificatie ook van toepassing moet zijn op de postduif (Columba livia forma domestica).

De rotsduif (Columba livia) is de oorspronkelijke versie van de postduif en men denkt dat hij al in het jaar 500 vCr in Noordelijk Afrika is getemd. Sinds die tijd wordt de tamme rotsduif voornamelijk gebruikt als voedsel en als postduif. Met andere woorden: zelfs de stamvader van de postduif hoorde hier al niet thuis en voelde zich ooit meer op zijn gemak in het wat warmere Zuid-Europa, Noord-Afrika en Azië (tot aan Kazachstan).

Tegenwoordig eten we niet meer zoveel duif en worden postduiven voornamelijk gebruikt als hobby. De duivensport heeft echter zoveel geknoeid met duivenrassen om het dier te verbeteren dat er in heel West-Europa geen raszuivere postduif meer te vinden is. Vandaar dat men uit een soort wanhoop maar een speciale ondersoort van heeft gemaakt: Columba livia forma domestica. Zeg maar de gedomesticeerde vorm van de rotsduif.
De postduif staat natuurlijk bekend om zijn vermogen om de weg naar huis terug te vinden, vermoedelijk gebruikmakend van het magnetisch veld van de aarde. Maar niet iedere postduif heeft kennelijk goed opgelet. Het komt regelmatig voor dat ze verdwalen en niet meer terug kunnen komen bij hun eigenaar. Duivenmelkers claimen dan vaak dat ze dan in onweer verzeild zijn geraakt en dat het hun oriëntatievermogen moet hebben aangetast.

Nu worden postduiven dus al duizenden jaren in gevangenschap gehouden en er zijn dus in al die jaren postduiven geweest die hun weg niet meer terug naar hun baasje konden vinden. Die exemplaren verwilderden en hebben zich echter behoorlijk aangepast aan de mens. Ze teisteren vaak stadspleinen of andere plaatsen waar veel bezoekers veel eetbare rommel achterlaten.

Maar deze verwilderde postduiven of stadsduiven krijgen natuurlijk niet de perfecte verzorging meer die ze gewend waren. Ze moeten nu zelfs hun kostje bij elkaar scharrelen. Dat lukt niet altijd even goed en de kans bestaat daardoor dat duiven verzwakt raken en dat hun weerstand tegen ziekten en parasieten af zal nemen. Verwilderde duiven kunnen drager zijn van diverse ziekten, zoals histoplasmosis, cryptococcosis en psittacosis. Tevens kunnen ze last hebben van diverse soorten teken, mijten, vlooien, vogelwandluizen en veerluizen. Daarvan is natuurlijk bekend dat die op hun beurt ook weer allerlei ziekten kunnen overbrengen. Ze zijn ook nog eens verspreiders van ziekten als paratyfus en vogelmalaria. Had ik het woord vogelgriep al genoemd in combinatie met duiven?[1]

[1] Abolnik: A current review of avian influenza in pigeons and doves (Columbidae) in Veterinary Microbiology - 2014

No comments:

Post a Comment